De jongen bij de Hema (voor tienermeiden)

Heej allemaal,

Hier een stukje van het verhaal: De jongen bij de Hema. Laat alsjeblieft even weten of je wil dat ik een vervolgstukje schrijf! Veel plezier met lezen! X Bella

Ik weet nog toen ik hem voor het eerst zag. Hippe kleding, omringd door zijn vrienden en, wat me het meest opviel, door meisjes. Niet zo gek ook, zijn ogen en haar glinsterden in de zon en zijn shirt legde de nadruk op zijn sexy sixpack. Maar ja, hoeveel van die jongens kom je in je leven tegen? Juist, massa’s. Natuurlijk bleven mijn ogen weer even bij hem hangen, maar meer niet. Toen ik de Hema wou inlopen, wat ik daarvoor van plan was, voelde ik een hand op mijn schouder. ‘Sorry, mag ik je wat vragen?’ zei een jongensstem achter me. Ik draaide me gelijk om, en keek recht in de felblauwe ogen van de jongen die ik zojuist gezien had. Zijn vrienden en de meisjes waren verdwenen. Vast ergens aan het kijken ofzo, dacht ik nog. ‘Ehh…ja.’ zei ik tegen hem. Hij werd een beetje rood. Echt he, hoe kan zo’n jongen als hem iets nou niet durfen te vragen? ‘Ehh…weet jij waar de…hema is?’ vroeg hij nogal verward. Gelijk gaf ik hem mijn ‘ben-je-wel-goed-ofzo’ blik, en keek ik boven me, naar de grote, rode letters die ‘Hema’ zeiden. Hij keek me aan, en volgde mijn blik mee naar boven. Toen werd hij nog roder. Ja, als ik net zoiets aan iemand had gevraagd kon ik mezelf ook wel voor mijn kop slaan. Maar een jongen zoals hij? ‘Het spijt me.’ zei hij. ‘Ik wou je eigenlijk iets anders vragen. ‘Zeg het maar.’ zei ik. Ik heb zelf ook geen idee meer waarom ik dat zo bot tegen hem zei. Hij keek me aan met zijn, dat moet ik toegeven, prachtige ogen en zei: ‘Mag ik misschien je nummer?’ Oke, wacht even. No way dat zo’n jongen mijn nummer vraagt. Ik keek hem weer aan met mijn ‘ben-je-wel-goed-ofzo’ blik en schudde mezelf even wakker. Oke Bel, hij vraagt je nummer. Geef hem nu je nummer! Ik bedoel, je kan niet nog een jaar bij je ex blijven hangen. Je weet zelf ook wel dat hij niet meer terug komt. Zonodig hoefde ik hem niet ofzo, maar mijn gedachten hadden wel gelijk. Dus zei ik tegen hem, zo nochalant mogelijk: ‘Ja hoor’ en gaf ik hem mijn visite-kaartje dat ik verfrommeld in mijn broekzak had laten zitten. ‘Dankje.’ antwoorde hij en daar ging hij. Ik heb daar, voor de hema, hem wel een paar minuten na staan staren. Hoe hij overstak, zijn fietssleutel pakte, mijn kaartje in zijn broekzak stopte, zijn fietssleutel in zijn oma-fiets stak, en wegfietste. Toen hij helemaal om het hoekje was, was ik er weer bij. Terwijl ik me probeerde te beseffen wat er was gebeurd, liep ik richting de grote klapdeuren van de Hema. Opeens knalde het glas van de glazen klapdeuren tegen mij aan, en viel ik zo naar binnen. Wat-een-verschrikkelijke-faalactie.